NE GÜZEL mahalle maçları yapardık çocukluğumuzda. Plastikten topu olan banko takımda yer alırdı. Plastik top çok değerli idi, o nedenle doğal olarak topun sahibi öncelikli olarak maçı oynardı. Etrafımızda boş arazi o kadar çoktu ki bizim için her yer futbol sahasıydı. Doğal çimde oynardık. Büyük ağabeylerimizin maçlarını imrenerek seyrederdik. Formalarıyla bizim için ulaşılması gereken hedefi gösterirlerdi. İlk hayal kırıklığını Bayrampaşa ilköğretim okulunun olduğu yerde kaybettiğimiz futbol sahası ile yaşamıştık. Madem okul alanı idi, neden stad yapılmıştı, madem stad idi neden okul yapılıyordu, çocukluğumuzda mantığımızın alamadığı konulardı.

Kocatepe’de iki futbol sahamız vardı. Biri Yıldırımspor ve Sönmez Gençlerin sahası diğeri Muratpaşa sahası idi. Ortaokulda sınıflar arası maçları bu sahalarda oynardık. İlk şampiyonluklarımızı bu sahalarda yaşadık. Sonra saha kenarında ilk yapılan evi gördük, derken bir tane daha ve sonra evler birbirini izledi. Korner bayrağının olduğu yerde yapılan evle Kocatepe de Yıldırımsporun oynadığı sahayı kaybettik, peşinden Muratpaşa futbol sahası da aynı kaderi paylaştı.

Yine Kocatepe’de şu an stadın olduğu yerde Yıldırım Gücü’nün stadında forma ile ilk maçlarımızı yaptık. Öyle bir takım ruhu , arkadaşlığımız vardı ki o takımda oynamak bir ayrıcalıktı. Takımımız öyle yetenekli oyunculardan oluşuyordu ve belki de ilk ve son kez Sağmalcılar Lisesi’ni Türkiye şampiyonu yaptı. Yetenekli idik ve yeşil alan o kadar boldu ki kendimizi bildiğimizden beri futbol oynuyorduk. Sonuçta sürekli antrenman, maçlar ve yetenek birleşince başarı da gelmişti. Bu Jenerasyondan birçok profesyonel aynı zamanda ahlaklı futbolcu çıktı. Aramızdaki samimiyet ve paylaşma ile birlikte ahlak ta kendiliğinden içimize yerleşmişti.

Lise çağlarında Kartaltepe’de Lunaparkın arkasında olan futbol sahamız da kısa sürede inşaatlarla doldu ve bir yerde son kalemizi de kaybetmiş olduk ki benzer durumlar diğer mahallelerimizde de yaşandı. Bayrampaşa genelinde boş arazilerle ve futbol sahaları ile öyle bir nesil çıkmıştı ki Bayrampaşa, Altıntepsi, Altınastar, Kartaltepe, Tunaspor, Terazidere, Yıldırımbosna; Fenerbahçe, Galatasaray ve Beşiktaş ile yaptığı özel karşılaşmalarda başarı kazanıyordu ve bu anlı şanlı takımların teknik heyetlerini şaşırtıyordu.

Oğlum belki haftada bir halı sahada ücreti karşılığında ancak futbol oynayabiliyor. Çünkü onlara enerjilerini harcayabilecekleri spor sahaları bırakmadık Bayrampaşada. Bayrampaşa sporcu fabrikası diyorduk ancak spor alanlarının kaybedilmesi ile bu fabrika da iflas etti. Çocuklarımız futbolu artık sanal ortamlarda ancak bilgisayarda oynayabiliyorlar. Klavyeleri ile futbol kahramanı olmaya çalışıyorlar.

Boş çayırlıklar kalmadığına göre en azından okul bahçelerini eğitim dışı saatlerde spor yapılabilen alanlar haline getirmek zorundayız. Mevcut şartlarda güvenlik nedeniyle okul bahçelerimiz kapalı. Gerekli güvenlik koşullarını oluşturarak buraları çocuklarımıza açmalıyız. Gerekli spor alanlarını yaratamazsak, çocuklarımızın enerjilerini boşaltacak koşullar oluşturamazsak bazı zararlı alışkanlıkları edinmelerinin maalesef önüne geçemeyiz. Düşünün ki onsekizli yaşlara kadar amatörce veya profesyonel olarak düzenli spor yapan bir gençlik olası zararlı alışkanlardan uzak duracak daha ahlaklı, daha sağlıklı ve hayatta daha başarılı olacaktır.

Bizim çocukluğumuz mu daha şanslı idi, onların çocukluğu mu, plastik top mu ps4 mü, yorum sizin.

Hiç olmazsa Bayrampaşa’ya bir Anadolu Spor Lisesi kazandırmanın vakti geldi de geçiyor bile.

Sürç-i lisan ettiysem affola.